Foto: Weekblad de Terschellinger

Bleasmesyk met oude en nieuwe herinneringen

‘Goeie. Is het goed als wij het weekend van zaterdag 18 en zondag 19 maart komen?’ Whatsappte ik naar mijn vader. Niet veel later antwoord: ‘Wat mij betreft prima. Maar ik wil die zaterdagavond wel naar de uitvoering van Schylge in de ET-10.’
‘Leuk! Gaan wij gezellig mee!’ was mijn antwoord, daar hoefde ik niet lang over na te denken. En ik moest direct weer denken aan mijn tijd bij de fanfare, volgens mij net na mijn Lagere Schooltijd. In mijn beleving ben ik bij ‘de muziek’ gegaan omdat Karin Visser er ook bij zat maar dat kan ook de wens van de gedachte zijn geweest. Japie Bakker, mijn buurjongen op de Westerdam, zat er ook op waardoor de drempel nog lager werd. Ik kreeg les van ‘Ouwe’ Van Dijk, die kwam bij ons thuis en dan oefenden we in de keuken. De maat sloeg hij op mijn schouder waardoor ik wel eens een ventiel missloeg van mijn tuba of trombone.
Volgens mij oefenden we gezamenlijk op de dinsdagavonden en zat ik naast grootheden als Schelte de Groot, Jan Hek en ….Koopmans, in de schuiftrombone hoek.
Maar dat was toen.
Sinds ik in 1985 naar de Wal vertrok ben ik niet meer bij een Schylge uitvoering geweest dus het werd ook wel weer eens tijd. Ik keek er dan ook echt naar uit, misschien wel om weer dat ‘gevoel’ te mogen ervaren. Want ik hád natuurlijk wel uitvoeringen meegemaakt en heb dat altijd als heel plezierig ervaren. Mijn vader had al even geregeld dat er vier plaatsen voor ons ‘gereserveerd’ zouden zijn maar dat gaf mij nog geen zekerheid of we wel de kaarten zouden kúnnen bemachtigen.
Vooral omdat het allemaal weer kan nu de pandemie achter ons ligt, dan zal het wel druk worden.
Die kaarten vooraf bestellen lukte niet maar een Appje van Kees-Jan stelde mij gerust: kaarten gewoon aan de zaal te koop. Ach ja, dat was ik vergeten. Die dingen gaan zo op het eiland, je niet druk maken Veldmuis.
Afgelopen zaterdag namen wij de 08:15 uur Tiger en Pa haalde ons van de boot. Na een gezellige lunch met zuslief, Pa en mijn Gronings Geluk liepen we die middag onder een stralende blauwe hemel inclusief een best pittige zon over de dijk naar West voor een bezoek aan mijn moeder in de Stilen. We reden weer terug met Pa en na het brood eten was er even tijd voor een tukkie want het was een vermoeiende dag geweest. Vroeg op na een lange werkweek, de reis en veel bijpraten is een goede reden om even bij te tanken.
Maar ik kon de slaap niet vatten, ik keek erg uit naar wat komen zou.
Iets na half acht liepen we de ET-10 in en begon voor mij de herkenning van de gezichten ‘uit het verleden’, waar ik eigenlijk ook op hoopte. Want ondanks dat ik elk jaar wel een paar keer op het eiland ben, dat ik even ‘thuis’ ben, kom ik natuurlijk niet iedereen zomaar even tegen. Maar op zo’n avond als die voor ons lag kon het haast niet misgaan, dit was een uitgelezen kans. Het begon natuurlijk al met het gebouw, de ET-10 waar ik vroeger in de zomermaanden veel tijd doorgebracht had. Was het niet voor de voetbalwedstrijdjes op maandag of de volleybalwedstrijdjes op donderdag, dan was ik er wel voor een potje tafeltennis of voor de disco-avondjes.
Een prachttijd!
Bij binnenkomst in de zaal al direct herkenning: Meester Bultje, Leo! En Juf Nel! Een extra fijn weerzien omdat het even niet via Facebook ging. Nadat we plaats genomen hadden kwamen er twee heren voor ons zitten en mijn vader maakte al een praatje. Er was herkenning maar ik kon even niet op de namen komen: Paul en Bart, de broers de Bos! Nu zag ik het wel maar zij herkenden mij niet meer. Logisch, een oudere, grijze dikkop en de nodige kilootjes hadden het beeld van mij vroeger aardig doen vervagen. Maar na het zeggen van mijn naam, Muis(!), werd het de mannen duidelijk.
Het eerste deel van de uitvoering begon en ja, dat was natuurlijk genieten. We kregen mooie stukken voorgeschoteld uit verschillende hoeken van de wereld en tussendoor de nodige uitleg van dirigent Andries de Haan. Op z’n Terschellings, doorspekt met humor en leuke dialogen tussen hem en voorzitter Kees-Jan. De bijzondere band die Andries heeft met Terschelling is tekenend want Andries is gewend om na een jaartje of zeven het weer elders te zoeken maar Schylge is net even anders, Schylge zit in zijn hart want inmiddels zit hij al 17 jaar bij de muziekvereniging.
Vast en zeker geraakt door het ‘eilandgevoel’.
Dat hoef ik op deze plaats niet uit te leggen wat dat is. Afijn, in de pauze weer herkenning! Sieger, Pieter en waarachtig, Chris! Die laatste had ik ongeveer 40 jaar geleden voor het laatste gezien! En verderop zag ik Egbert de Zingende Bio Boer, ook een leeftijdgenoot maar toch al een paar keer tegen mogen komen in de loop der jaren, bijvoorbeeld midden in de polder tussen de koeien op het karrepad.
Ik kwam pauze tekort.
Na de pauze kregen we de uitvoering van de leerlingen te horen. Ook hier was jong en oud prima vertegenwoordigd waar maar weer het bewijs geleverd is dat jong en oud verbinden én van elkaar kunnen leren. Tijdens dit optreden moest ik weer denken aan mijn tijd als leerling, aan de repetitieavonden, aan de uitvoeringen en aan de ijskoude optredens ter ere van de aankomst van Sinterklaas en zijn Pieten. We hadden witte handschoenen aan maar de kou ging daar dwars doorheen. Gelukkig ging dan aan het einde van de route (over het hele eiland!) de zon weer schijnen want in Zonneweelde konden wij weer opwarmen met een hapje en een drankje.
En kregen we weer wat gevoel terug in de vingers.
De volle zaal was ook getuige van het eren van enkele jubilarissen waaronder de Voorzitter zelf. Deze werd ook nog verrast met leuke herinneringen die door zijn moeder verteld werden, hoe enthousiast hij als jochie al was om muziek te maken.
Het is een talent!
Iedereen die geluid uit een muziekinstrument kan krijgen zijn talenten die we moeten koesteren. Want het is een prachtige vorm van creativiteit waar wij eenvoudige aardbewoners zo van kunnen genieten. En we genoten niet alleen van de muziek, ze maakten zelfs van de verloting een feestje en man, man, hoe leuk zijn toch deze Terschellinger feestjes!! Het was genieten, van begin tot aan het einde. En dat einde kwam natuurlijk, de avond vloog voorbij maar dat is logisch als het gezellig is. We hebben nog even in de nazit gezeten, wat mij betreft iets te kort maar Pa wilde op een gegeven moment wel naar huis, zijn respectabele leeftijd was daar natuurlijk debet aan. Toen we thuis nog even een borrel namen kwamen we tot de conclusie dat we een ontzettend leuke avond meegemaakt hebben.
Eentje om in te lijsten en toe te voegen aan onze mooie herinneringen.
Waarschijnlijk was dat wel de reden dat ik het ‘Schylge myn Lântse’ nog nooit zo krachtig meegezongen had!

Met dank aan Arjen Veldhuizen

Vorige Volgend